To, na co zwraca uwagę Nossiter i co, prawdopodobnie, drażni Parkera i następców, może faktycznie stać się gwoździem do trumny tradycyjnie, a zatem autentycznie pojmowanego wina. Otóż w moim wpisie na temat Barbery Ghiomo od Anfossiego Giuseppina podkreśliłem niejakie podobieństwo tejże Barbery z winami z Nowego Świata, przy okazji zapominając, że pod wpływem światowych (czytaj: amerykańskich) tendencji również wina z Nowego Świata ewoluują coraz bardziej i tracą cechy indywidualne.
Mogłem to ostatnio sprawdzić na własnym podniebieniu, tak się bowiem złożyło, iż po Barberze d’Alba za 79,00 PLN miałem okazję spróbować argentyńskiego Malbeco-Syraha z Biedry za jakieś 20,00 PLN i zaraz po tym chilijskiego Carmenera od Gato Negro za też jakieś 20,00 PLN. Wszystkie one smakowały tak samo i woń miały podobną (a zapach jeszcze czuję, całkiem nieźle). Barbera d’Alba mogłaby uchodzić za nieco bardziej wyrafinowaną, gdybyśmy uznali, że to cokolwiek znaczy i gdyby cena nie podbijała snobistycznie smakowych walorów.
Jeżeli więc tanie flaszki robione pod publikę smakują zupełnie nieźle, zupełnie jak te droższe ze snobistycznych piwnic, to trzeba wreszcie zadać sakramentalne pytanie. Po co? Po jakiego diabła szukać wartości we flaszkach drogich i po co mają istnieć terroirystyczni wytwórcy, jeśli uginają się w końcu pod dyktatem rynku? Jeśli nowobogackie rozlewnie Nowego Świata na obraz i podobieństwo parkerowskiej Kalifornii tak wypichcą każdą flaszkę, iż w ustach gawiedzi stanie się arcydziełem? Signor Anfossi, bez obrazy, po kiego grzyba potrzebne nam Pańskie wino, jeśli od reszty win w niczym się nie różniąc cenę ma trzykroć wyższą? I co z tego, że jest smaczne? Tamte też smaczne bywają.
Proszę nie sądzić, żem nagle popadł w obłędny antyamerykanizm. Ameryki, w końcu, nie znam, jeżeli już to z komiksów Marvela i całkiem dobrej literatury (chociaż tamtej Ameryki już nie ma, dzisiejsza przypomina bardziej zwielokrotniony kciuk, który martwi mnie i w polskim wydaniu). Dobrze i z bliska przyglądając się Ameryka (a moja to jest opinia) coraz bardziej staje się odpowiednikiem pazerności, jako że nawet wolność wyboru sprowadzić potrafi do liczby dolarów, a sukces w niej zalicza ten, kto szybko wykończy konkurencję.
W pewnym sensie jest to jednak tylko kolejne wcielenie Europy, sublimacja tutejszych pragnień, co widać u polskich nuworyszów, tyle tylko, że europejska pazerność obudowana jest przywilejami i tradycją, które paradoksalnie jakoś chronią najsłabszych. Opowiadanie o antyamerykańskim buncie naturalistów i ekologów można rozumieć jako opowiadanie o hipokryzji tych, którzy zawsze o bogactwie marzyli, lecz wstydzą się pazerności, no bo ta przecież nie uchodzi.
Lepiej usprawiedliwiać się wymaganiami rynku i gubić po drodze resztkę osobowości, idzie bowiem era cyborgów. Tam podniebienia nie będzie, bo blacha wszystko wytrzyma. Europa, przynajmniej kiedyś, potrafiła pozbyć się pospólstwa wyganiając je do Ameryki, gdzie osiedlone zrealizowało najgłębiej ukrywane i najgorsze marzenia, a to z najniższych pobudek i zrobiło to w pazerności swojej tak, aby sama Europa zdechła z zazdrości.
Leave a Reply