Trzeba mieć jaja kwadratowe, aby przykleić Włochowi etykietkę mitomana, samemu należąc do narodu tak bardzo ogarniętego mitomanią, że już bardziej się nie da. Każdy, zresztą, wypinający publicznie swój tyłek jest w jakiejś mierze mitomanem i nie wiem, czy nie należałoby tego uznać za komplement. Kto wie, może i o mnie, toute proportion gardée, chichocząc na salonach tak mówią. Zresztą o winie napisać, że jest raczej sokiem z deski też wynika z jaj jak najbardziej kwadratowych, chociaż wcale nie drewnianych. Zaiste, lektura niektórych winnych recenzji dostarcza wrażeń rodem z filmów braci Coen.
Przypuszczam, że spowodowane jest takie pisanie nieokiełzaną żądzą przebicia do czytelniczej świadomości, która to żądza zderza się za każdym razem z dostosowaniem do czytelniczych wymagań (znaczy się, piszemy pod publikę). Pod czytaczy wymyślamy nasze panegiryki, wrzucając jednym mitomanię, innym umiłowanie hiszpańskiego dębu. Ja sam staram się pisać tak, aby docierać do czytaczy, którzy nie są zawodowymi degustatorami i mało rozumieją z drążących środowisko napięć. Zwyczajny czytacz winnych recenzji szuka autorytetu i wiedzy, zaś stwierdzenie, że jakieś wino to wytłoczyny z deski dębowej wcale doń nie przemawia. Aluzję, najwyżej, zrozumie kilkunastu blogerów pracujących w branży i tak zastygają w nieustannym „a tak się dobrze zapowiadał” najlepsze nasze artystyczne chęci. Uważając, że suwerenny czytacz jest zwyczajnym durniem, nie należy się doń upodabniać, bo sami durniejemy w tak zwanych szybkich abcugach.
Zdobycie pozycji speca od win jest w końcu jakimś osiągnięciem. Poświęca taki żuczek sporo czasu i ekwilibrystycznej, wręcz, gimnastyki zmysłów, ucząc się wielu skomplikowanych pojęć, takich jak na przykład, terroir. Będąc jednak tylko człowiekiem spec od win kończy zawsze i każdy mechanicznym powtarzaniem w kółko: „to deska, a to sok, a to mineralna ziemia i zielone gałązki”. Do tego po człowieczemu można go oszukać, przypadkiem, albo metodycznie.
W 2001 roku naukowcy z Uniwersytetu w Bordeaux przeprowadzili test na 54 studentach enologii. Oferowali im po dwie szklanki wina, jedną z winem czerwonym, drugą z białym. Po wypiciu łyka, badane osoby proszono o opisanie smaku, no więc wszyscy podawali rozmaite szczepy i cechy garbników obecnych, według nich, w każdym kieliszku. Problemem było to, że nie pili czerwonego wina. Potajemnie dodano barwnika do butelki z winem białym, z powodzeniem oszukując wszystkich badanych.
Podobny test miał miejsce w California Institute of Technology. Badacze tanim winem napełnili butelki markowe, a drogie wino nalali do butelek zwykle kojarzących się z winiawką. Pijący stwierdzili, że tanie wino w drogich butelkach smakowało lepiej – badania w dodatku ujawniły aktywność mózgu, czyli charakterystyczne podniecenie, kiedy próbowano z rzekomo drogich flaszek.
Nie ma więc co się dziwić różnym recenzenckim dziwactwom. Nie tylko zawodowi degustatorzy tracą orientację. Pewien naukowiec z Uniwersytetu Brocka stwierdził po przeprowadzeniu badań, że ludzie są gotowi dopłacić 2 USD za butelkę tylko dlatego, że wino ma nazwę trudną do wymówienia, niezależnie od jego smaku. Przez osiem lat indonezyjski oszust Rudy Kurniawan zarobił co najmniej 1,3 miliona dolarów wmawiając klientom, że jego wino jest starsze niż było faktycznie. I to by było na tyle.