Pesymizm to tylko realizm. Nie wyklucza wcale optymizmu, który jest raczej skłonnością charakteru i, w moim mniemaniu, odmianą współczucia. Wszystko zależy od punktu widzenia i z taką banalną prawdą pod rękę udam się za chwilę na hamak wśród eukaliptusów, gdzie koale świętują nieustanne lenistwo. Wada to i przywilej starości (starość zaś jest właściwością obiektywną, zależną od liczby lat i żadnego znaczenia zdaje się nie mieć tutaj fakt, iż czuję się niekiedy jak osiemnastolatek). W tym wszystkim czai się literatura jak chytry Prezes mrużąca żółte oczy gdzieś tam pomiędzy słowami, chociaż pamiętać należy, iż kolejną jest ona iluzją i tak naprawdę nie wiadomo, czy pomaga ludziom, czy raczej szkodzi.
Koali zapiski o winie dotyczą raczej winy, której poczucie zasiano w moim pokoleniu, aniżeli wina, to – bowiem – było w tym blogu i jest podpórką, pozycjonerskim zabiegiem, a bardziej w oszustwie swoim przypomina przemysłowe wytwory sprzedawane na półkach dyskontów. Pisanie tutaj spełnia rolę terapii po to, bym po każdym twórczym orgazmie mógł spokojnie zdrzemnąć się w hamaku i o winie swojej, iż istnieję, zapomnieć, a ponieważ za winą zjawia się zwykle powinność zadośćuczynienia jak posmak długa, lub krótka, generuje ona każdy kolejny wpis i tak to trwa stając się przyzwyczajeniem. Pisząc za każdym razem udowadniam, że jestem sobie potrzebny właśnie ze względu na autoterapię, a że przy tym staram się wypić następne trzysta winnych butelek? Niech cieszą się handlowcy, gdyż klientem jestem znakomitym i niech płacze PARPA, gdyż wcale nie zamierzam się poddawać.
Bunt mas wyposażył mnie w masowy instrument, staram się – więc – rozumieć współczesność uczestnicząc w niej popkulturowo, tym bowiem jest blogowanie. Masowość nie wymaga ode mnie głębi i form rozbudowanych, a ćwicząc w gałęziach eukaliptusów słowne wygibasy pesymizmem kaleczę, jak brzytwą po oczach po to, aby chociaż niektórych zmusić do myślenia. I to by było na tyle.