Wino tak, ale dla kogo?

Oglądając ostatnio Mentalistę (jeden z moich seriali favori) zwróciłem uwagę na niby żarcik rzucony przez Patricka Jane, który przyglądając się potencjalnemu strasznemu zbrodniarzowi zauważył, że facet pija sporo dobrego wina, a zatem jest skorumpowany, no bo w końcu, jakiego normalnego człowieka stać na dobre wino. Cytuję to świadomy faktu, że akcja serialu ma miejsce w Ameryce, u nas natomiast jesteśmy na etapie 500+, pytanie więc wypadałoby powtórzyć biorąc pod uwagę ludzi normalnych i nienormalnych, a dociekliwym pozostawiam dywagacje na temat tego, co autor miał na myśli.

Ten ciężkawy bonmocik ciekawiej zabrzmiałby, gdybym chciał dopasować go do sytuacji degustatorów na różnistych winnych imprezach. Zastanawiając się nad implikacjami dochodzę do wniosku, iż jedynym oczywistym środowiskiem dla miłośników dobrego wina staje się (w kontekście rzeczywistych ekonomicznych możliwości)  towarzystwo wzajemnej adoracji zwykle związane z handlem winem. Inaczej nie byłbym w stanie pojąć, skąd się bierze kasę na te wszystkie Castillo de Cuzcurrita, Lope de Vegi de Sicilia y de Varsovia sin Vin i tak dalej? Młyn miele nieustannie tę samą mąkę i nawet plew tam nie ma, bo w tak małej grupie złotem się stały i istnieją samowicie i samoistnie, jak artefakty jakie. No raczej, skąd oni biorą kasę?

Przypadkiem lustrując sieć (o słodka lustracjo) natrafiłem na pedeefa z okólnikiem do hiszpańskich producentów, jeśli mieliby zamiar wziąć udział w imprezie za granicą i po oczach dało mi sformułowanie jasne i wyraźne: “jeśli chcesz Hiszpanię za granicą reprezentować, proponuj wina ze średniej i wysokiej półki”. Z niskiej półki, broń Boże, już nie, chociaż świat składa się zasadniczo z ochlapusów podśmietnikowych i z wielkopowierzchniowych klientów-degustatorów (i tam leży realny dochód, bo wysoka półka to towarzystwo wzajemnej adoracji z paroma miliarderami i stadem klientelskich kundli z gołymi tyłkami, do których i piszący te słowa aspiruje).

W zasadzie i w rzeczywistości takiemu jak ja faktycznie pozostaje wirtualna degustacja i wyobraźnia po to, aby wrażenia opisać, no bo jaki ochlapus jeździ po imprezach mając czterysta sześćdziesiąt złotych emerytury miesięcznie (co z pewnością może skłaniać do wybierania takich, którzy i szesnaste emerytury obiecają). W takim radosnym nastroju wracam do Mentalisty i zadowolony jestem, że nikt mnie o korupcję nie będzie podejrzewał. I to by było na tyle.