W taką trochę chłodną niedzielę, pełną słów o krzewie winnym, zaczynam zastanawiać się nad usychającymi pędami. Przy okazji zdziwią się być może wszyscy ci, którym bliższe jest codzienne profanum, a którzy do sacrum docierają w momencie pogrzebu, uznają bowiem, że nie jest na miejscu moje mieszanie porządków, postanowiłem jednak w ten sposób suwerennym kciukom unaocznić, jak głęboko w winnej tradycji siedzimy.
Jeżeli zaś uświadomię sobie to, czym jest w moim porządku taki krzew winny, będę musiał stanąć twarzą w twarz z wnioskami, które wcale nie będą po mojej myśli. Otóż wszystkie implikacje, te ze strony sacrum, jak i te ze strony profanum, kierują mnie do konkretnej zawartości, jako że w każdej interpretacji chodzi tutaj o materię, nie o samą myśl. Ksiądz Tischner powiedziałby, że nawet miłość krzew winny przenikająca jest konkretnej natury, bo z niej życie i określone działania wychodzą.
Odpowiedzialne pisanie jest ciągłym wyważaniem stosunku między formą i treścią. Forma wynika tutaj z myśli, treść z konkretu, zatem w przypadku pisania o winie, treścią staje się krzew winny, czyli wszystko, co symbolicznie zawiera w sobie zespół zjawisk materialnych, konkretnie istniejących. Po prostu, a może nawet po chamsku, pisząc: nie ma pisania o winie bez wina. Bez krzewu winnego pisanie staje się uschłym badylem i żadne liści przycinanie w oczekiwaniu na lepsze plony nic tutaj nie pomoże.
Niestety, żyję w czasach okrutnej choroby. Chodzi o to, że jako członek mas wyobraziłem sobie, iż wszystko mi wolno, nie posiadając jednak w dostępnym zasięgu plantacji winnych krzewów bicz kręcę tylko z tego, co sobie wyobraziłem. Treść wysnuwam z formy i w ten sposób ciągle odgryzam własny ogon, jak jaszczurka jakaś; po to, aby przeżyć. Pisanie wynikające z samego rozumienia świata słów do niczego nie prowadzi.
Konkret buduje doświadczenie. Krzew winny i z nim obcowanie przez lata całe też obraca się w doświadczenie i dopiero z takim doświadczeniem należałoby dochodzić do słów i wypełniać formę. Miłość bez konkretu, a nie daj Boże też, bez doświadczenia, nie urodzi niczego, jest pustym szamotaniem duszy bez skrzydeł w gnieździe utkanym li tylko z pragnień i frustracji. Masy skazane wyłącznie na wolność, bez konkretu i możliwości realizacji, przypominają dzieci zlizujące z witryn sklepowych obrazy tortów, kiedy te za grubym szkłem oddzielone potrafią tylko kusić. Takie tam picie wina z pustych flaszek. I to by było na tyle.
