Tinta de Toro

Zachęcony papieskością, światami równoległymi, czyli kwantami, szybkością z jaką Mielżyński dostarczył ostatnią flaszkę Reservy z Finca Sobreño, nieokreślonym charakterem tegorocznej niby wiosny i Ładem, dzięki któremu starym będąc emerytem wspierać będę nadrzędnie narodową zdrowotność; otoczony mruczącą kocią konsystencją i wylizującą mi stopy psią radością z ogonem w przecinek, zauważam, że falowy charakter kwantu przeniósł się też na winne szczepy, a to zwłaszcza w Hiszpanii, gdzie zwykłe tempranillo występuje w każdym miejscu i pod wszystkimi nazwami.

Nie ważne, czy chodzi o katalońskie oko zająca (ull de llebre), czy o leońsko-kastylijskie tinta de Toro spod Zamory. Może i grona różnią się nieco grubością skórki i soczystością. Ja tutaj widzę robotę kwantów i światy zdecydowanie równoległe. We łbie się zakręciło i niecierpliwość nakazuje pobiec do spiżarni po karafkę z oddychającym winem, tak chociażby po to, by sprawdzić, czy podniebienie mam prawie papieskie. Wysnuję potem dowód na istnienie innych podniebień, w zależności od punktu siedzenia i od wysokości zaczepu.

Wtedy, jeśli się taki dowód uda, pomknę za granicę i dokonam aborcji, w moim przypadku myśli, jako że suwerennie miałbym problem z legalnością, ale póki wolno jeździć, to nic nielegalnego nie istnieje, jako za miedzą dozwolone, a taką wykładnię kwantów też ostatnio usłyszałem. Jezuityzm z prozelityzmem, scholastyka zaplątana w sutannę i przykryta jarmułką, a wszystko na Joli Bord, czy Żolibórz, jak kto woli. Vortex mundi, Panie i tak się we łbie kręci, że aż pod gardło podchodzi.

Prawie fioletowy atrament z żył byczych spuszczony udaje kwef. Pod nim krągłe ramiona, toczone zacnie z hebanu nad ranem. Kot zwala z biurka okulary i woła wypuścić, zrywam się, okno otwieram i vortex mundi porywa mnie po to, by rzucić jak worek z pyrami gdzieś pod lasem sennym. Podnoszę się, upadam i nie pamiętam. Zwyczajnie nie pamiętam, wpadam w jakieś uliczki, pukam do kolejnych drzwi i wszędzie arancini, wszędzie pesce crudo. Twarze jakieś nieznane, miejsca niewidziane i tyle drzwi do powrotu, tyle dni do końca.