Aż kusi napisać „mrówki stratują”, ale nie uchodzi. W końcu estetą będąc i pięknoduchem, nie polityką zajmującym się, a pisaniem dla zabicia czasu, powinienem odznaczać się łagodnością jak największą, bo wtedy łatwiej będzie ów ἀγών zrozumieć i w politycznej obserwacji zdarzeń zewnętrznych, jak sam Makiawel się wyćwiczyć. Polityka jako agon dopuszcza istnienie biernych widzów, ja, natomiast, inaczej politykę pojmuję. Nie jako teatralne gesty po to, aby obudzić w widzach uczucia, a raczej jako zespół działań celowych po to, by obywatelom lepiej się żyło i dzięki którym obywatele uczestniczą.
Dwa, zaś, są największe problemy współczesnego świata (kraj mój, chociaż ucieka od nich, nie uniknie poważnej rozmowy, a rozwiązania, czy tego chcemy, czy nie, przyjdą z zewnątrz). Po pierwsze przeludnienie, po drugie (co związane także z przeludnieniem) postęp technologiczny powodujący znikanie tradycyjnie pojmowanych miejsc pracy. Można na świat patrzyć globalnie, można zamknąć się w Dziewiętnastym Wieku i robić wszystko pod prąd. Można – również – nie wiedząc, co robić, działać pozornie i to od kilku lat wyczyniają, całkiem zgrabnie, nasi wybrańcy. Pisząc, że nie zajmuję pozycji, powiadam, że ani z jednymi, ani z drugimi się nie zgadzam, a ponieważ wolnym koalą (jeszcze) jestem, wolno mi nie zgadzać się, podkreślając – jednocześnie -, że zarówno jedni, jak i drudzy mistrzami są w działaniach pozornych. Resztę proszę sobie czytać pomiędzy wierszami. Nie zgadzam się z dawaniem ryby, wolałbym mieć wędkę. Nie zgadzam się z zasiłkami, może niesłusznie przypuszczając, że ludzie egoistami z natury leniwymi będąc przestaną poszukiwać, zajęci konsumpcją, a chodzi, chyba, o społeczną aktywność, nie o rzeszę bidaków na zasiłkach.
Przyjęty programowo- na starość – formalizm uczy dyscypliny. Dbając o formę muszę zastanawiać się po sto razy nad sensem tego, co piszę. Wolałbym jednak, aby politycy zastanawiali się po sto razy nad sensem tego, co robią. Na razie młodzi nadal z Polski uciekają. I to by było na tyle.