W moich rozważaniach o Parkerze w sukurs przychodzi Jonathan Nossiter. Podejście jego do wina wydaje mi się jednak zanadto poetyckie, zbyt wysoko buja w obłokach, bo sprawy są, moim zdaniem, o wiele prostsze. W końcu wszystko można (i trzeba) do najprostszych elementów sprowadzać. Kultura zbyt często ukrywa się za szamańskim żonglowaniem słowami, co sprawia, iż ludzie prości czują się zniechęceni, czytając teksty z innej planety.
Wracam więc do chciwości. Zakorzeniona głęboko w każdym z nas jak grzech pierworodny nieustannie plami najlepsze intencje i tak było w przypadku Parkera. Oczywiste jest, że przy takiej karierze wielu próbowało załatwić własne interesy. Wspominałem chyba Jaya Millera, było także kilka innych osób, Jaya Millera zapamiętałem, bo mimo wszystko był jakąś osobowością. Wszystko to należy jednak widzieć z punktu widzenia rozwoju jakiegoś rynku. Wówczas okaże się, że podobne zjawiska są zupełnie naturalne i dziwne byłoby, gdyby ich nie było.
W zasadzie nie staram się w żaden sposób pisać Parkerowi kolejnego życiorysu. Więcej powiem. Z Robertem Parkerem Jr kończę. Nie mam przy tym zamiaru kończyć z chciwością i globalizacją. W świecie wina pojawiły się, obok czy wbrew Parkerowi, zupełnie nowe zjawiska, wynikające z chciwości i tak się składa, że widzę w nich zagrożenie, może nie dla mnie, a raczej dla tych, którzy przyjdą po nas.
Szczerze mówiąc podoba mi się lansowany przez Parkera supersmak, ze stanowczym owocem i wyraźnym sznytem, jako że trudno mnie przekonać do wyrafinowanych wykwitów tradycji i terroir, bo więcej we mnie z Pana Heńka, niż z W. Bońkowskiego. Mimo to uważam, że w pewnym sensie taki supersmak wynika z prostackiej próby pogodzenia obiektywności z różnorodnością, przy czym ja z mojego prostactwa nie mam zamiaru robić kolejnej ideologii. Globalizacja pojmowana po amerykańsku to między innymi narzucany wzór smaku. Niechęć obserwowana we współczesnym winnym świecie wobec Parkera jest przejawem buntu przeciw globalizacji widzianej jako kolonizowanie kolejnych rynków.
Terroir, tak jak go rozumie Nossiter, może być tutaj ratunkiem. Większym jednak problemem jest, według mnie, industrializacja wina i lansowanie tak, jak się lansuje każdy artykuł masowej konsumpcji. Świat, jeżeli będzie nadal szedł w tym kierunku, niebawem zapomni o istnieniu terroir, a konsumentom pozostaną na półkach supermarketów tylko wyprodukowane na taśmie produkcyjnej flaszki. W tych flaszkach zaś znajdziemy płyn wykoncypowany w laboratoriach. Kto wtedy będzie pamiętał prawdziwe wino?
Leave a Reply