Snując rozważania o wpływie Roberta M. Parkera Jr na światowy rynek wina, dobrze byłoby zastanowić się także nad tym, jaki wpływ miał przeciętny amerykański odbiorca na opinie samego Parkera. W końcu preferencje Parkera skądś się wzięły. Parker w istocie odzwierciedla dominujące w jego czasach gusty dobrze uposażonej klasy średniej w USA. Wszystko z czegoś się bierze.
Z liczby słów jej poświęconych wnioskuję, że Hiszpania nie jest ulubioną krainą Mistrza, jako że i amerykańskie upodobania bardziej zajmują się Włochami, czy Francją. W oczywisty sposób podkreśla swoje predylekcje zwracając uwagę szczególnie na wina czerwone, co wyraźnie sytuuje go w takich czasach, kiedy to hiszpańskie wina białe nie były zbyt popularne.
Co powiada o winach hiszpańskich? Oto znany, zresztą, cytat (tłumaczenie własne): „czerwone wino jest królem w Hiszpanii, zaś kraj w coraz większym stopniu wykorzystuje swój ogromny potencjał. Najlepsze wina czerwone pochodzą głównie z północnej Hiszpanii. Dwa obszary najbardziej znane z jakości to Rioja i Ribera del Duero. Jednak z tymi tradycyjnymi bastionami hiszpańskiego wina rywalizują, a w niektórych przypadkach przewyższają je inne regiony, gdzie wino trzyma wysokie standardy. Priorat, Montsant, Bierzo i Toro są dzisiaj na czele, a Jumilla, Calatayud i Yecla zaczynają zwracać na siebie uwagę.
Był czas, kiedy hiszpańscy konsumenci chcieli, aby ich czerwone wina były miękkie, o dojrzałym smaku, a także miały zdrową (wielu powiedziałoby, nadmierną) dawkę dębiny, zwykle dość prostackiej amerykańskiej odmiany. Aby to osiągnąć, wiele hiszpańskich winnic, zwanych bodegas, postarzało swoje wina w wielkich dębowych lub betonowych kadziach przez siedem lub osiem lat przed wypuszczeniem na rynek. Teraz zmieniają się smaki, a Hiszpanie coraz bardziej pragną bardziej międzynarodowego stylu, wina dojrzewają w małych beczkach, coraz częściej francuskiego pochodzenia . . .
Niektóre winiarnie nadal wstrzymują swoje najlepsze partie przez 6 do 10 lat lub dłużej, zanim je wypuszczą (zwykle oznaczając je jako Reserva lub Gran Reserva), co satysfakcjonuje miłośników tego typu wina, w pełni dojrzałego. Świat jednak preferuje potężne, ciemne wina, co spowodowało pewnego rodzaju rewolucję w produkcji, w której przodują wyżej wymienione regiony.”
Tak więc analizując opinie Parkera w istocie analizuje się gust panujący wśród najbogatszych klientów w jego epoce i to w kraju dyktującym ekonomiczne warunki. Wnioskowanie, że takie są gusty wszystkich, jest typową amerykańską megalomanią, no ale racje ma zawsze ten, kto dzierży kasę. Parker zatem wygłaszał opinie reprezentując amerykańskiego Smitha, a świat oczekując, iż tenże Smith będzie kupował jak najwięcej, przymierzał produkcję do parkerowskich preferencji.
I tak zamierzam podróżować trasą parkerowskich wyborów, zaczynając od tego, co Mistrz w hiszpańskich winach czerwonych uznał za absolutnie wyjątkowe. Oto lista kilkunastu win z samego początku.
Bodegas Aalto (Ribera del Duero), Bodegas Aalto PS (Ribera del Duero), Bodegas Alion (Ribera del Duero), Finca Allende Aurus (Rioja), Allende Calvario (Rioja), Alto Moncayo Aquilon (Campo de Borja), Bodegas Ismael Arroyo Valsotillo Reserva (Ribera del Duero), Bodegas Artadi Pagos Viejos (Rioja), Bodegas Artadi Viña El Pisón (Rioja), Bodegas Los Astrales Christina (Ribera del Duero), Dominio de Atauta Llanos del Almendro (Ribera del Duero), Francesc Sanchez Bas Blanc de Montsalvat (Priorat), Bodegas Félix Callejo Family Reserve (Ribera del Duero), Celler Cal Pla Mas d’En Compte Planots (Priorat).
Zadaję sobie pytanie, ile jest w Polsce osób, które zakochane w winie hiszpańskim i w Parkerze wszystkie wspomniane powyżej wina próbowały, chociaż wiem, że takie pytanie zakrawa w moim wydaniu na bezczelność.