Lektura Winnego Imperatora autorstwa Eliny McCoy zapiera dech, nie tylko z powodu wina. Uważne czytanie pomaga zastanowić się nad całą drugą połową XX wieku, a w końcu to moje najlepsze lata. Dzięki historii Roberta M. Parkera lepiej zrozumieć można rolę Ameryki. Istnieje jednak jedno ale, po pandemii świat (jeśli przeżyje) prawdopodobnie wyglądać będzie zupełnie inaczej i wypada zastanowić się, czy i jaka będzie nowa Ameryka, o ile będzie, a co za tym idzie, co stanie się z gwiazdą Wine Advocate.
Udział amerykańskich żołnierzy w II Wojnie Światowej spowodował, że całe pokolenie młodych Amerykanów poznało Europę, głównie Francję, Włochy i Niemcy, co z pewnością zrodziło w społeczeństwie amerykańskim określone sympatie. Żołnierze wrócili do domów ze wspomnieniami. Ich dzieci wzrastały wśród takich wspomnień. Potem w miarę bogacenia się klasy średniej dzieci szły na studia i bardzo często wyjeżdżały do Francji, po wiedzę i po to, by przejść swoistą amerykańską inicjację (przedtem dotyczyła ona raczej artystów i intelektualistów).
Wśród tych młodych był farmerski syn z okolic Baltimore, Robert M. Parker Jr, który przez młodość szedł jak burza, szukając pomysłu na życie i chłonąc jak gąbka nowe wrażenia. On to w trakcie pierwszej podróży do Francji (do późniejszej żony, która wyjechała na studia do Strasburga) doznał iluminacji dzięki zapachom i smakom. Takich były tysiące, młody Parker wyróżniał się pracowitością, zdolnościami, a także znakomitym powonieniem, odziedziczonym zresztą po ojcu.
Po powrocie do Ameryki ci ludzie zaczęli powoli wpływać na dotychczasowe mieszczańskie upodobania, nobilitowali nowe smaki, a także przyczyniali do zmiany recepcji rodzimych win z Kalifornii (wśród nich byli Robert Mondavi, Robert Finigan, czy też Robert Balzer, a także wprowadzająca francuskie przepisy do amerykańskiej kuchni Julia Child). Dzięki nim amerykańska klasa średnia zainteresowała się europejskim winem, szczególnie francuskim, co spowodowało rewolucję na rynku sprzedaży wina na świecie, który odtąd stał się w istocie rynkiem amerykańskim. Trzeba o tym pamiętać. Globalny znaczy amerykański, dopóki na takim rynku rządzi dolar, a ten w epoce Zimnej Wojny (i potem) dyktował warunki. Zainteresowanie określonymi winami w USA wywindowało ich ceny i wszystkim się zdawało, że tak trwać będzie wiecznie…
Dojrzewająca winna Ameryka potrzebowała nowego opisu zjawiska. Takiego bardziej poradnikowego, podanego w języku zrozumiałym przez wszystkich i w taką właśnie potrzebę wstrzelił się Robert M. Parker Jr. Natomiast trzeba zadać pytanie wynikające z wyraźnie zarysowanej sytuacji. Otóż z początku oszołomiony nowymi smakami i zapachami Parker wino konsumował chłonąc nowy świat, stopniowo jednak odchodził od tego, gdyż kiedy testuje się coraz więcej i więcej, fizycznie nie jest możliwe faktycznie nacieszyć się rzeczywistym smakiem. Powstają w istocie dwa rynki. Jeden pijącego dla przyjemności zakochanego winnego amatora, drugi spluwającego po każdym łyku sommeliera, który jak maszyna ocenia jak najwięcej i najskuteczniej. Chyba nie są to rynki identyczne, jako że nie wyczuwam w nich takich samych interesów. Robert M. Parker Jr sytuuje się po stronie rynku klienta, nie wiem jednak, czy dotyczy to całej reszty.
Wszystko, co dojrzewa, ulega zużyciu. Ameryka drugiej połowy XX wieku dojrzewała do roli faktycznego globalnego leadera, dlatego tacy ludzie jak Robert M. Parker Jr stawali się markami globalnymi. Nic jednak w świecie nie jest nigdy takie samo, dlatego wątpię, czy gdziekolwiek pojawi się drugi Parker (jeżeli już to w Chinach, bo tam sytuacja przypomina trochę amerykańskie dojrzewanie). Pandemia dokłada się do coraz to nowych wątpliwości, ale o tym w następnych tekstach.