Nie ma mnie, bo czytam teraz Księdza Profesora Tischnera i nie mam czasu na nic innego. Oprócz tego jest jeszcze tyle ciekawych spraw wokół, które nie są związane z winem, jest wiosna, która raz przychodzi, raz odchodzi, są zwierzęta, jest więc wszystko to, co wiąże ze światem, a przecież dotarłem do momentu, kiedy należałoby raczej zacząć myśleć o rezygnacji z pożądań, o wyzwoleniu się z nich po to, by kolejny krok wykonać do przodu.
Zadaje więc Ksiądz Profesor pytanie: „czy pożądanie polega na tym, że się pragnie wody, czy też, że pragnie się smaku wody? Zachodzi głęboka różnica pomiędzy pragnieniem wody a pragnieniem smakowania wody. Głęboka różnica pomiędzy pragnieniem piwa a pragnieniem smakowania piwa. Głęboka różnica pomiędzy miłością do kogoś a miłością do miłości. […] Zachodzi subtelna różnica kiedy się kocha kogoś i kiedy się kocha miłość.
Różnica polega na tym, że w pierwszym przypadku miłość kieruje się do osoby, a w drugim przypadku miłość w gruncie rzeczy kieruje się do siebie. Bo ja chcę przeżywać te stany, które są związane z miłością. Wtedy nie chodzi o człowieka, ale chodzi o te stany, które są z miłością związane. Innymi słowy, jest problem odgrywania miłości, odtwarzania w sobie tych uczuć, które miłość wnosi, i przeżywania miłości do czegoś, do kogoś.
Powstaje pytanie: Na czym polega pożądanie? Czy pożądanie polega na tym, że się zbyt mocno pragnie piwa, czy też polega na tym, że w gruncie rzeczy nie chodzi o piwo, tylko chodzi o smak piwa?” I już poza tym cytatem, czy pisząc o smaku wina zakotwiczony zostałem w pożądaniu wina, czy też w jego smakowaniu, czyli wszystko wraca do miłości samego siebie. Ergo, nie wino opisujemy, lecz samych siebie.
Stąd moje uporczywe próby uwolnienia się od kolejnego pożądania w poszukiwaniu wartości ostatecznych. I proszę mi tutaj nie opowiadać, że żyjąc na co dzień mamy zajmować się rzeczami zwyczajnymi, popijać wino, zagryzać kiełbasą, nie zaprzątać łba rabinicznym dzieleniem włosa na części tysiąc. Żyjąc w tym świecie oddać się pożądaniom i Profanum, a Sacrum zostawić nie zawsze godnym tego kapłanom.
Jeżeli już coś robimy, to zawsze w ostatecznej perspektywie Sacrum. Pisząc o winie też w jakiś sposób do Sacrum aspirujemy. Dlatego czas nadchodzi, w którym należy oderwać się od pożądań codzienności, od cukru, soli, kwasowości, ramion krągłych i czerwonych podwiązek, a wszystko to po to, by przez ciemność otworzyć się na jedyne światło, które na nas wszystkich czeka.
Zakończę Księdzem Profesorem: „Widzimy, na czym polega świat, prawdziwy świat maskowany, fałszowany przez pożądanie. Istnieje ogromny dystans pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Innymi słowy: świat ma hierarchiczną budowę. U Hegla świat ma w zasadzie płaską budowę na poziomie pożądań. Tutaj jest hierarchia. Między Bogiem a człowiekiem jest ogromny dystans. Jeśli człowiek przywiąże się do tego, co niedoskonałe, uwięzi się na poziomie niedoskonałości, stanie się więźniem tego, do czego się przywiązał. Problemem jest tutaj dystans w hierarchii wartości.
U Hegla pożądanie było odpowiedzialne za pulsowanie świata, tutaj za uwięzienie człowieka. Nie to jest istotne, czy coś jest, czy nie ma, tylko to, że człowiek zostaje przez pożądanie uwięziony. Pożądając na przykład bogactwa ziemskiego, zostaje przez to bogactwo uwięziony i nie może iść dalej. Święty Jan od Krzyża powiada coś bardzo charakterystycznego, mianowicie, że w tej sytuacji Bóg musi uczynić więcej wysiłku, żeby człowieka odwiązać od przedmiotów, niż zrobił wtedy, żeby go stworzyć z niczego. Łatwiej Bogu przychodzi stworzyć świat z nicości niż wyzwolić człowieka z uwięzi, którą sam sobie na szyję założył…”
I to ostatnie zdanie wydaje się być najważniejszą lekcją, którą każda, czy każdy z nas powinien wyciągnąć z życia. Także smakując wina i kochając siebie. I to by było na tyle.