Wątpliwości pojawiają się przy próbie analizy ekonomicznej. Otóż podziwiając Parkera za ogromny wysiłek i zdolności mózg mój nie może powstrzymać się od liczenia. Próbując swoje 125 win w tygodniu (raz więcej, raz mniej, lecz zawsze metodycznie) Parker i jego ówczesny totumfacki Jay Miller postępowali zgodnie ze schematem: z flaszki wlewano wina na cal do kieliszka, Parker wykonywał swój legendarny niuch i jak młyn na języku obracał calową porcję, po czym dziarsko wypluwał ją do specjalnie przygotowanej wanienki. To, co z flaszki pozostawało, wylewali. Po prostu wylewali. No i teraz spróbujmy to policzyć, w najniższych możliwych cenach, po kosztach, rzekłbym.
Liczę te tygodniowo zdegustowane 125 win i mnożę przez 52 tygodnie, co daje mi 6500 flaszek, a były lata z 10000 flaszek, o czym wszyscy parkerolodzy wiedzą. Jeśli uznam, że każda flaszka to 10 USD, chociaż Parker degustował wina znacznie droższe, to rocznie wyjdzie mi 65000 USD. Już tutaj widać, dlaczego nikt jego sukcesu nie powtórzył, impreza bowiem zbyt drogą będąc zbyt wiele wysiłku wymaga.
A w Polsce to chyba będzie 230000 PLN rocznie. No właśnie. Świadomość takiego drobnego faktu staje się niezbędna, jeśli w przyszłości zainteresują mnie faktyczne, czy domniemane przekręty związane z nazwiskiem Parkera, a o Jayu Millerze już tutaj wspomniałem. W końcu był przy Parkerze od kwietnia 1985 roku.
Tutaj pozwolę sobie na cytat z samego siebie. Napisałem kiedyś, przy jakiejś okazji, taki tekst: „no bo jeśli codziennie konsument z mas zechce do posiłku zakupić butelkę wina, stołowego lub szlachetniejszego, to biorąc pod uwagę promocje, dajmy na to, w Tesco, powinien wysupłać minimum 10,00 PLN (każdego dnia), czyli przez miesiąc 10,00 PLN x 30 (czy 31) dni.
Na 300,00 PLN masowy konsument może sobie w miesiącu pozwolić, chociaż ograniczony tylko do takich win, co tyle kosztują, a już przy winach za 40,00 PLN z 300,00 PLN robi się 1200,00 PLN, co sprawia, że rzecz zaczyna być poważna. Taki masowy konsument dostaje na rękę w miesiącu, dajmy na to, 2400,00 PLN, czyli musiałby na samo wino wydawać połowę wypłaty, jeżeli zapragnie w Polsce być Włochem, czy Francuzem i pić wino codziennie. Czy jest to możliwe? Proszę czytelnika, jeżeli takowy istnieje, aby sam sobie na pytanie odpowiedział, ja – po prostu – nie wiem.”
Jawi się, zatem, przede mną taka oczywista oczywistość, że aspiracje ku lepszemu, ku elicie, ku eleganckim tertuliom dialogując z przyjaciółmi nie leżą, nic a nic, w możliwościach mas szerokich. Lepiej pozostawić takie masy przy ich suwerennych tradycjach, przaśno gorzelnych i gryczanych tutaj, gdzieś tam we Francji innych i nie zmieniać ludzi za wszelką cenę, świat we własnym mniemaniu ulepszając. Rynek jest najbardziej nieubłaganą szybą, przez którą możemy sobie oglądać i podziwiać Parkerów i innych, pewni nieodparcie, że losem swoim z nikim się nie podzielą. I to by było na tyle.