Im głębiej w książce o Parkerze, tym większy mój dla Mistrza podziw, chociaż nie jestem do końca przekonany, czy kochając wino właśnie o jego podejście chodzi. Podziwiam tytaniczną wręcz pracowitość i niesamowitą pamięć (sam Parker twierdzi, że pamięta wszystkie degustowane wina i oceny), uważam jednak, że ważniejsze w miłości do wina są nie oceny, a imponderabilia.
Nie dyskutuję tutaj z wykorzystaniem wina, pojmowanego nie tylko jako przedmiot uczuć, do zorganizowania sobie życia (wino pozwoliło Parkerowi robić to, co lubi i jeszcze na tyle z tego zarabiać, aby stać było na kolejne flaszki). Takie były czasy i taki był rynek, widziany z perspektywy Ameryki, bo zastanawia fakt, że nie znalazłem nigdzie refleksji na temat tego, czy Parker był i jest świadomy niekiedy niszczącego wpływu swoich opinii na fragmenty rynku poza Ameryką.
Przy okazji, kiedym stwierdził, że nie stanę się winnym geniuszem, to przez pryzmat parkerowskiej pracowitości, jako że wszystko powinno mieć miejsce w odpowiednim czasie, ja zaś do wina dochodziłem po sześćdziesiątce. Parker całe swoje życie zanurzył w winie i dodając do tego wysiłek, pamięć i nos ukształtował w sobie to, co zwykliśmy uznawać za genialne.
Piszę to także dla tych, którzy raz na pół roku jakiś tekst o winie publikując już myślą, że świat cały na rogi schwycili i trzeba ich za wyrocznie uznawać. Do tego w ulubionym przeze mnie pokoleniu kciuka traktują i świat i wino, którym zachłysnąwszy się innym chcą imponować, jak Żenia Aniegin, co to „dorwał się młody do swobody, fryzura krzyk ostatniej mody, dandysa londyńskiego strój”, a w głowie tylko…
Tacy z miłowaniem wina niewiele mają wspólnego. W zasadzie, a wiem, o czym piszę, winem oszołomieni mogą być ci, którym pozwala na to tradycja i do niej szacunek. Jak wspomniałem, sam doszedłem do wina po sześćdziesiątce, a wywodzę się z chłopsko-robotniczej Polski, gdzie tradycja nakazywała pić gorzałę, zaś wino należało do wielkopańskich stołów. Trochę to teraz dziwnie wygląda, kiedy zachwalam wino jako wzorzec, wskazując przy tym palcem na flaszkę za 9,90 na obrzeżach pop-kultury.
Głęboko próbując grzebać prawdziwym miłośnikiem wina nie może być nikt z pokolenia kciuka, automatów myślących obrazkami, bo kochając wino zwracamy się do tego, co było i odrzucamy, tak, bo inaczej być nie może, odrzucamy to, co będzie. A w tym, co było, liczy się umiłowanie tradycji, nie tylko naszej, siermiężnej, gorzelnianej, lecz nade wszystko śródziemnomorskiej, łacińskiej, greckiej, żydowskiej, z drzewami oliwnymi, kiściami winogron, Panem na krzyżu i odkupieniem.
Co to ma wspólnego z tutejszą naszością i z pogardą dla elit? Co to ma wspólnego z oczekującym nas postprzemysłowym światem pełnym robotów i wyuzdanej konsumpcji? Nie wiem, nie chcę nawet wiedzieć i to by było na tyle.