O co cały ten raban?

Tak możesz mnie, Czytaczu, zapytać. W końcu wszystkie podobne dywagacje o kant uda trzeba rozbić, albo łydki, jako że wino nie zostało stworzone po to, aby zachwycało, a raczej po to, by poniewierało, a przypadek w Kanie Galilejskiej należy uznać za wypadek przy pracy, ideologiczne odejście od jedynie słusznej linii. Zatem wszystkie te tak zwane arcydzieła, nad którymi cmokamy siorbiąc i nabożnie łykając, są tyle samo warte, co miliony przemysłowych mieszanek zawarte we flaszkach na co dzień w sieciach nabywanych. Powiada wielki Yuval Noah, że ludzkość zmierza tam, gdzie będzie przyjemność jeno, a więc i nieśmiertelność, czyli tam, gdzie flaszka kosztować będzie 5 złotych, a smak jej zawsze będzie arcydziełem, stąd chaos w głowie mojej coraz większy i żal coraz to bardziej nieutulony za tym, co już było i co se ne vrati. W wielkiego Yuvala Noaha zapatrzeni wyznawcy kciuka już dawno uznali, że dobre i przyjemne należy się wszystkim, stawiam więc pod znakiem zapytania wszystkie wysiłki, tak moje, jak i wielu znamienitych specjalistów, którym dobro, piękno i tradycyjnie pojmowana wytworność smaku na sercu zaległy, co bezsprzecznie duszność i ból powoduje, no i dopasować do współczesności przeszkadza. Koniec zaś świata znamionuje powołanie się na wielkiego Yuvala Noaha w wykładzie niedawnym wygłoszonym o wyższości Świąt Wielkiej Nocy, przecudną polszczyzną z brukselskim akcentem. Kciuk, Panie, nade wszystko.

Tak więc, o co cały ten raban? Po co nam wszystkim wiedza o istnieniu Ortegi y Gasseta, Yuvala Harari, czy Thomasa Bernharda, jeśli przed nami przepaść? W końcu lepsza konkretna w pomidorowej kluska niż sto wykładów Tuska albo rozważania o bar micwie, jaką przeżył pewien kardynał o arcypolskim nazwisku. Stawiam zatem znak zapytania wobec wszystkiego, ale wcale to nie znaczy, że chciałbym wszystko zatrzymać. W końcu po to, aby użyć hamulca, trzeba wiedzieć, co się zahamuje.

Taki właśnie nastrój doprowadził mnie do winnej zbrodni na smaku moim, którego (zresztą) nigdy nie ośmieliłbym się nikomu za wzorzec proponować. Otóż nabyłem w Lidlu, a do Lidla miałem kiedyś nieco zaufania, ale chaos mi je ukradł i gdzieś poza gwiazdy wrzucił; no więc w Lidlu kupiłem czerwonego rieslinga; w nadziei, że kwas zza Odry w kolorze czerwonym rozjaśni resztę dni moich. I to była ta zbrodnia na smaku, nigdy bowiem szparagi w sosie holenderskim nie staną się białą kiełbasą, ani suweren filozofem.

Nunc est bibendum, na flaszce Horacym polecieli oznajmiając radość niezwykłą z powodu śmierci tyrana, ale przyjaciel mój przed chwilą przez telefon zapodał, że dziś prawdziwych tyranów już nie ma (węgorzy też nie ma, bo są tylko chińskie, po 150 PLN za kilo). Tak się ta po łacinie podana radość ma do wina, jak kaszanka do budyniu. Słodycz tego rieslinga klei się w ustach moich od wczoraj odwracając uwagę od zapowiadanych przymrozków i od pomysłu, aby opony letnie znów zmienić na zimowe. I to było na tyle.