Na skraju przepaści – czyli jak hobbit koala degustował Longrande de Abeica Rioja DOCa Crianza 2010

Ciągle w Rioja Alta. Gdzieś po prawej ręce Kraj Basków, przede mną Góry Kantabryjskie, za mną winnice po horyzont. Smok śpi gdzieś w górach, dzisiaj już go nie znajdę, nawet szukać się nie chce.

Zastanawiam się nad strasznie skomplikowanymi podziałami w winach z Riojy i bawi mnie myśl, jak to uwielbiamy włos na tysiące rozdzielać tworząc preteksty do stron niezmierzonych z opisami: co, gdzie, kiedy, po co, dlaczego. Koleś menelik ma prościej: w szyję i po sprawie (chyba że w nogi zimno). Wino ma smakować i nie ma znaczenia, czy z deską, czy bez. Przechodząc obok tartaku uwielbiam wciągać nosem terpentynę, której nie znoszą korniki. Ale czy w winie bywają korniki? Chyba nie, chociaż terpentyna bywa. Porządnie robione trumny też pachną terpentyną. Do tego jakaś węglowa maceracja, o Mamuśku!

Z tym winem mam niewielki kłopot. Wykracza nieco poza moje skromne umiejętności. Otóż wiem, że jest z tempranillo, odmianowe; no alem sam kiedyś napisał, że wcześniaczek z trudem osiąga wymagany przez koneserów alkohol, na tej – natomiast – butelce napisali, że wino ma 13,5 %, co nie jest wynikiem najgorszym. Czyżby…? Nie warto, jednak, za dużo czyżbować, lepiej brać to, co jest takim, jakie jest i godząc się ze Stwórcą nieustannie posypywać łeb popiołem; lepiej odrastają włosy. Druga sprawa, według mapy ( i hiszpańskiej Wikipedii) Ábalos, skąd pochodzi butelka, jest jeszcze w Rioja Alta, do Rioja Alavesa brakuje kilku kilometrów. Wino więc, o którym z wysiłkiem piszę, pochodzi z Rioja Alta. Longrande de Abeica powstaje, przecież, w Ábalos.

Do tego robią je stosując macerację węglową, a jest to tradycyjna metoda robienia win, odziedziczona po przodkach, pochodząca jeszcze z okresu przed przybyciem do Rioja francuskich enologów. Tak napisano w notce sprzedawcy. Jak podkreślają sami wytwórcy: chodzi o jak najbardziej naturalny sposób produkcji. Naturalność, zaś, jest sztandarem, hasłem, drogowskazem i zgadzam się z nią, szczególnie w pewnych życiowych sytuacjach. Czasami jednak staje się przeciwnikiem wymyślonej przez człowieka dyscypliny, a jako że bywam do imentu pedantyczny, może mnie wyprowadzić z równowagi. Wyprowadzony z równowagi mogę wystraszyć smoka i co będzie z moją misją?

Barwa wina w złożony sposób ciemna i czerwona naturalnie przywodzi na myśl smoczą krew i jako taka gorąco się przelewa na ściankach kieliszka, zostawiając tamże tłustawy woal. Gliceryna albo alkohol, jak kto woli. Aromat malinowy, a i owszem, wiśnie też są i ociupinka alkoholu, co ginie w trzecim nosie, stając się wygarbowaną skórą i dymem. W końcu wszystko to, Panie, dym w przestrzeń ulatujący. A teraz zaczynają się problemy i to rozbite na dwa etapy. Etap pierwszy, mianowicie, czyli dzień pierwszy trzy godziny od otwarcia butelki i przelania do dzbanka, to każdy element w swoją stronę, trochę bez składu i ładu, kwasowość sobie, taniny sobie, jakiś czekoladowy cukier sobie, jakaś wanilia sobie, czyli koncentracja żadna.

Jedyny element wspólny to dąb, który spaja, ale na nim nie będę opierać oceny koncentracji, tej, bowiem, nie ma, niama, niera, no hay, il n’y a pas. Schluss. Jest spory owoc, ale szlaja się gdzieś od policzka do policzka. Żadnej dyscypliny. Czas, który wszystko zmienia, przywołuje koncentrację następnego dnia do porządku, niknie, natomiast, gdzieś beczka i pozostaje średni owoc. Teraz koncentracja jest dobra, a wino staje się długie dzięki posmakowi na podniebieniu, znów wiśnia w likierze. Aha, szczypania, albo bąbelków po CO₂ nie zaznałem.

Longrande de Abeica Crianza Rioja Denominación de Origen Calificada, rocznik 2010, w cenie 37,00 PLN za butelkę (0,75), zakupione w firmie ViniTeranio (czerwone, wytrawne, szczepy: tempranillo). Wino butelkowane przez  firmę  Bodegas Abeica, SL – Hiszpania. Ocena:  85 punktów.