Lidler na dachu, czyli obciach w sieci

Noworoczna rzecz raczej bezpretensjonalnie o  blogowaniu, nie o jakiejś tam wyższości Świąt Wielkanocnych. Rozważania o tym, czy o Lidlu pisać, czy też o Biedronce są w odkrywczości swojej niezwykłe; wynurzają się jak potwór z Loch Ness wtedy, gdy nie ma o czym pisać, a Sieć z batem nad łbem stoi i nakazuje publikować. No bo jeśli nie ma publikacji, nie ma istnienia, jeśli nie ma istnienia, pustka w głowie i wokół. Tragedia, smutek, serca rozerwane na strzępy. A w Sieci konkurencja, czyli same sępy. Lidlowski bloger, nazwany zręcznie lidlerem jak skrzypek na dachu wygrywa kuranty i wznosi się do chmur nieomal dotykając wieczności.

W strasznych żyjemy czasach. Nieustannie przejściowych, a w nich grzęźniemy, bo to bagno niepewności, jako że wszystko, co tradycyjne i wymagające wysiłku (nie tylko umysłowego) poszło sobie w przeszłość, to zaś, co przed nami, tak niepewnym jest i mało zrozumiałym. Dawniej było prościej, król był nagi, czy inny dyktator, którzy za nas decydowali, do gara dorzucali, abyśmy siły mieli pracować, uczyć się do tego kazali, bo nie lubili smrodu głupoty, a my w nich wzorce mając przez życie całe wznosiliśmy się, niekiedy w szczęściu umierając.

Dzisiaj są nas miliony jednakowo głodnych konsumentów, a  gdzieś ukryci w 2 procentach zarządcy pociągają za sznurki po to, abyśmy ciągle nowe gadżety kupowali. Nadszedł, bowiem, świat mas i gadżetów, w masach roztopiły się stare elity, zabrakło wzorców, królów prawie nie ma, wszyscy tacy sami i w zasadzie wszystko wolno, jako że bóstwa pogrzebano na cmentarzysku wolności, równości, no i braterstwa (chociaż tego ostatniego nie rozumiejąc wolimy braciom szyby powybijać, przynajmniej od czasu do czasu). Szkoły przystosowano do potrzeb społeczeństwa masowego, więc wytwarzają bezkrytycznych zjadaczy gadżetów, pozbawionych refleksji, ci zaś nie zadają pytania: dlaczego, obce są im bowiem związki skutku i przyczyny (tak usunięto groźbę buntu), oni bezkrytycznie wierzą w jednoznaczność php, htm, C++, a powstałe dzięki temu ikony i plakaty segregują w komórkach mózgowych, jak rejestry w archiwach.

Na szczęście istnieje jeszcze ambicja,  ta zaś napędza silniki bardziej zakompleksionych jednostek  w drodze do upragnionych 2 procent zarządców świata i tak powoli kształtują się nowe elity. Blogerzy, w rozlicznych swoich odmianach, mniej lub bardziej świadomie, stają się częścią tych elit. Rzekłbym elit-jelit, one bowiem jak kiszki trawią i wydalają to, co im masowa społeczność w pokarmie podrzuca.

Ideałem byłoby, gdyby ich świadomość umiała połączyć to, co najbardziej wartościowe w tradycji z najbardziej odżywczymi mikroelementami masowego pokarmu, jako że częścią elit będąc pełnią blogerzy rolę również wychowawczą. Stają się krótkotrwałym wzorcem dla własnych odbiorców, którzy czytając teksty-ikony uznają, że tak właśnie trzeba.

Bloger wzorce przekazuje przy pomocy języka. Język ten można traktować różnie, pisząc jednak i angażując osobowość w to, co chcemy światu ogłosić przechodzimy od sfery profanum do sfery sacrum.  Jakie, więc, ma być to sacrum, jeżeli profanum pomyliliśmy z vulgus, z wulgarnością plebsu? Jak możemy propagować wzorce, jeśli słowa w głowie wymieszamy z łajnem? Szczególnie jest to trudne w naszym języku, gdzie wulgarność okrutnie uboga i gdzie możemy ją odmieniać w trzech, góra czterech słowach, a bloger pisarzem będąc powinien takich słów mieć setki i w nich wybierać po to, by gawiedź oszołomić.

Wulgarność sens miała kiedyś, kiedy tradycyjne elity stosowały odświętny język po to, by zniewalać innych; wtedy dobrze użyty wulgaryzm wybuchał jak bomba. Dzisiaj wszyscy jesteśmy na co dzień wulgarni, granatem więc stać się może jedynie język odświętny, w przeciwnym przypadku skończymy jak petardy w Łomiankach. I to by było na tyle.

A ludzi trzeba, kurwa, kochać.

P.S. Dołączam wyjaśnienie, po przeczytaniu w Facebooku komentarza Roberta Szulca: “Wyjaśniam precyzując: nie drażni mnie wcale pisanie o produktach z Lidla, czy Biedronki, bo taki mamy rynek i nic na to nie poradzimy, wkurza mnie – natomiast – pisanie o pisaniu, czy też cenzurowanie pisania (tak jako to ostatnio w paru wpisach blogerskich znalazłem) o produktach z Lidla, czy Biedry. Wystrzegam się, jak mogę, wypowiadania o tym, co i jak piszą inni blogerzy (no może formę mogę krytykować, zresztą tak jak i mnie krytykują, bo wulgaryzmów nie znoszę – patrz wpis w tym winnym blogu). Nie wolno mi jednak cenzurować tego, co inni piszą. Mają takie prawo i już. Ktoś próbuje nas wmanewrować w konflikty między konkurencją, nie dajmy się.”