A więc będzie o ogórkach, takich małosolnych, których nie lubię. Hipokryzji tyż nie lubię, a że bliżej mi do prześmiewców, niż do poważnych staruszków, to z hipokryzją se powalczę. Tutaj jednak wokół same nadęte w powadze gęby, czerwone w zacietrzewieniu, we wspólnocie nieimaginowanej zanurzone, bo w tej nierzeczywistej, co to jej nie ma, ale która piniędzy przysyła, żyć nie wypada. W tym wszystkim pojawia się interes (nie ten, o którym myślisz, nadobna panienko), a onże rzadko jest wspólny wszystkim i trudno raczej interesem całego narodu mamić tenże naród, jeśli tutaj grupy wzajemnie wyrywają ochłapy. Czy interes starego sędziego może, w ogóle, być taki sam jak interes młodego wiceministra? Między bajki interes wsadzam (i znów pornografia) i radzę dobrze przyglądać się, kto za kogo wypowiadać się ośmiela.
Hipokryzja zaś dobrze skrywa faktyczne intencje w tymże kraju moim, gdzie nikt tak do końca prawdy nie wypowie; tak na wszelki wypadek, ze strachu, albo z ostrożności. Rozglądam się zatem i same czysto polsko-słowiańskie twarze widzę wokół, katolicko niebieskookie, chociaż kurier wino mi przywozi samochodem z oznakowaniem Deutsche Post, albo Inpost, co mniej więcej tym samym, dla mnie, jest od czasu, kiedym dowiedział się, że nawet amerykański DHL jest faktycznie niemieckim. Do pociągu wsiadam z logo DB, taksówka to Mercedes i tak dalej, i tak dalej, a rządzi mną świeżo przechrzczony ruski mennonita. Hipokryzja prosto, Panie, no i Luca Maroni.
Otóż Luca Maroni jest be, bo nie odwinie się i ma głęboko w poważaniu opinie wygłaszane gdzieś w kraju nad Wisłą. Don Alberto kiedyś wspierał moje zakusy międzynarodowe, kiedym próbował: a to po hiszpańsku, a to po włosku. Próbowałem, lecz już nie próbuję. Pisanie dla Hiszpanów, czy Włochów, co myśli o jakimś winie facet pod mitycznymi Prostkami, jeśli wiadomym jest, iż amatorem będąc wypił ze cztery wina w życiu swoim, zaś oni wino piją od lat tysięcy? Nie ma to większego sensu, tym bardziej że wina przeze mnie pijane znane są, być może, w portowych tawernach, a nie na przyzwoitych salonach. Wspólnota, w której tam żyją, na tyle jest wyimaginowana, że nie rozumieją oni zupełnie naszej rzeczywistej, no bo niby dlaczego mieliby rozumieć? Przecież płacą nam po to, by mieć święty spokój dobrze wiedząc, że teraz właśnie gramy tak, aby niczego nikomu nie zwracać. Ale o pieniądzach mówić w Polsce nie wypada. Lepiej, po prostu, je mieć. I to by było na tyle.