Idzie nowe – czyli garnacha dla mas od dobrego producenta – Codigo Grand Selecction

Bywalcy na moich stronach poznali koali zainteresowania i obsesje. Podszyty marksizmem katolicyzm (prawie taki sam jak u JP II, czy Franciszka – Papy od Kanapy) ciągle wbija mi gwoździe w dłonie krzyżując poczuciem człeczej nierówności istniejącej w naszym najdoskonalszym ze światów i uświadamia, że nigdy lepiej nie będzie, jako że najgorszym wrogiem nadziei jest demografia.

Po prostu, jest nas coraz więcej na ziemskim padole i nie starczy dla każdego, chociażby na Champagne Brut Grande Reserve Alfred Rothschild et Cie. Masy, tutaj symbolicznie nazywane „Powiatową”, są przypisane, w tym momencie dziejów, do dyskontów i basta, a dyskusje na temat masowych smaków i ambicji przypominają mi trochę popierdywania pięknoduchów, niekiedy w dobrej, częściej jednak w marketingowej wierze, a marketing to manipulacja, a manipulacja, to – z reguły – łgarstwo.

Cała zaś ideologiczna otoczka zrodzona z takich manipulacji służy do tworzenia tak zwanych „wentylów”, przez które spuszczany jest nadmiar buntu. Rozbuchana konsumpcja jest jednym z takich wentylów, przy okazji przysparzającym nieopisanych zysków tym, którzy wentylami sterują.

Nic na to nie poradzimy, współczesny świat znalazł się w rękach kilku tłustych kotów i żaden podatek od wielkich fortun, ani też mało s-prawna sprawiedliwość tej tendencji nie zatrzymają (jeżeli nie zapanujemy nad demografią).

W winnym aspekcie podobnych koncepcji odchodzi w przeszłość świat niewielkich wytwórców uczciwie prezentujących świetne i zdrowe wina, jako że w naturalny sposób funkcjonuje w niewielkich sieciach dystrybucji, te zaś nie dają wymaganej akumulacji kapitału, czyli nie mogą się poddać rozbuchanej konsumpcji. Znakomite Imperiale, Caecusy, Barolo od Aurelio Settimo, czy inne podobne, z natury swej pozostaną w zasięgu małej grupy dobrze uposażonych hobbystów i można nad tym faktem lamentować, gorzkożalne łzy wylewać, co i tak niczego nie zmieni, jedynie rozdrażni flaki z trzewi wyrywając. Nadchodzą czasy smaków sztucznych, za małe pieniądze w milionowych nakładach, a nam pozostaje melancholijnie spoglądać w przeszłość stwierdzając: „to se už nikdy nevrátí”.

Wrócę do sztucznych smaków przy innych okazjach, teraz jednak chodzi o – moim zdaniem – desperacką próbę zaistnienia na masowym rynku w wykonaniu tradycyjnej wytwórni z Kastylii i León, a mianowicie Bodegas Benito Blazquez e Hijos z winem w tetrowym kartonie. Chodzi o Garnacha Codigo Grand Selecction. Piłem to wino zaraz po znakomitym Imperialu, co z pewnością zakłóciło smakowy odbiór, ideologicznie jednak obstaję przy tym, że próba jest podszyta desperacją, jako ostatnie podrygi starego świata (trochę przypominającą anachroniczne podrygi naszych politycznych staruszków), bowiem już w założeniu ukryta jest w Polsce nie w dyskontach, a w sklepie Online, do którego masowy odbiorca raczej dostępu nie ma, jako że za śmietnikiem Internetu nie uświadczysz.

Przyjmuję, więc, zjawisko jako kolejny grymas winiarskich arystokratów zdegustowanych współczesną chemią z dużych wytwórni, no bo w przypadku rynkowego sukcesu nie starczy na produkcję surowca ze stuletnich winorośli i trzeba będzie coś w zamian wymyślić, czyli poddać się nieuchronnemu  modernizmowi. Tak to, nieco sarkastycznie, zachęcam do spożywania uczciwego napoju z kartonu.

Wino, o którym mowa, w litrowym kartonie aromatów nie zatraciło – są tu fiołki, śliwki, nawet szlachetny tytoń. Barwa wiśniowa ciemna.  Usta duże i okrągłe, gorzkie czereśnie, śliwki w czekoladzie, pieprz i wanilia, kwasowość nieco z tyłu. Wino tłustawe i krągłe, o niezłej koncentracji. Posmak też jest – średni i owocowy. Poza tym wygodne (karton) i tanie.

Garnacha Codigo Grand Selecction, w cenie 18,00 PLN za opakowanie (1,00 l), zakupione w firmie ViniTeranio, (czerwone wytrawne, szczepy: 100% garnacha).  Wino rozlewane przez  Bodegas Benito Blazquez e Hijos  – Hiszpania. Ocena:  80 punktów.