Chociaż pogoda nie pomaga w myśleniu, a pandemia w ogóle odbiera na wszystko ochotę, zmuszam się niniejszym do wysiłku i wracam do sporu modernistów-globalistów z postmodernistami spod znaku Nossitera.
Swoją drogą przy całej słuszności zbyt dużo w Nossiterze katastrofizmu, za mało optymistycznej energii, wszystko wydaje się rozwodnione w potoku słów, tak jakby wody w winie nie starczyło.
Jeżeli brać Nossitera za dobrą monetę, to poważnie podchodzący do zdrowia, ekologii i przyszłości świata polski amator wina nie ma praktycznie żadnego wyboru. Jeśli jest dobrze uposażony, może pokusić się o zakup Online (przypominam, że nadal jest to nielegalne), jeśli suwerennie jest gołodupcem, co charakteryzuje 80 procent społeczeństwa, to niestety, skazany jest na globalistyczną miełocz dostępną w każdym okolicznym markecie, czyli o zdrowiu może sobie ino pomarzyć.
Nossiter najlepiej zauważa sprzeczności w Hiszpanii. Stwierdza, że kraj ten, wyposzczony w epoce Franco, rzucił się na szerokie wody przedsiębiorczego bogacenia, szansę rozwoju upatrując w istnieniu zagranicy, a zwłaszcza Ameryki i w tym powtarzając w pewnym sensie historię regionu Bordeaux, który wzbogacił się dzięki amerykańskim odbiorcom, a więc dzięki Parkerowi. Sam Parker szybko wyczuł hiszpański potencjał i zajął się nim, co zresztą trwa, dzięki takim ludziom jak Gutiérrez.
Wszyscy nagle zaczęli w Hiszpanii słuchać wskazań Parkera wytwarzając wina pod amerykańską publikę, dzięki czemu niektórym udało się zbić szybkie i okrągłe fortuny. Niektórzy na Parkerze wypromowali swoją markę (patrz przypadek Pingusa) stosując różne metody.
W każdym razie nad autentyzmem i zdrowym rozsądkiem wzięła górę pazerność doprowadzając do ugruntowania pewnych fortun i do upodobnienia smaku w winach z różnych regionów.
Oczywiście, w pewnej chwili nowe pokolenia hiszpańskich winiarzy zaczęły buntować się przeciwko uniformizacji i tak jak w Burgundii, czy we Włoszech, wróciły do terroir i do tradycji (patrz w Rioja Viña Tondonia, która zresztą nigdy od tradycji odejść nie chciała), parkerowski mainstream jednak nie dawał za wygraną.
Z tego, co mi wiadomo, w Polsce mamy do czynienia raczej z hiszpańskim mainstreamem, chociaż pojawiają się również jaskółki nowego, chociażby u Vinodelsol, czyViniteranio. Nie wiem, jak będzie po pandemii, poza tym ciągle nurtuje mnie problem, co ma ze sobą zrobić ten, którego nie stać (czyli większość)?
Wydaje się przy tym, że celowo chcemy biedotę chemią wykończyć, bo tylko na chemiczne zamienniki stać większość społeczeństwa.
Stąd odczucie moje, że postmoderniści w bogatym świecie są po trosze hipokrytami, a ich démarche, niepozbawione etycznego uroku, jest w istocie próbą usprawiedliwienia wobec biedniejszej reszty. W końcu to z ich myśli wysnuwam wniosek, że zarówno kultura, jak i autentyzm przysługują na tym padole tylko tym, na których można zarobić.
Leave a Reply