Do teraz starałem się opisać każde wypite wino, a od początku istnienia bloga nazbierało się tego będzie z tysiąc butelek. Narzucając sobie dyscyplinę nakazującą każdy wypity kieliszek uwiecznić w formie recenzji zmusiłem się do publikowania nieomal codziennie nowego tekstu, co niewątpliwie podniosło moje miejsce w pozycjonowaniu strony doprowadzając, jednak, do wyczerpania nieomal fizycznego, nie wspominając wątroby, która zaczyna się powoli buntować.
Biorąc pod uwagę to, że każdy kiedyś na coś musi odejść, nie biorę sobie wątroby zbytnio do głowy, mimo to stopniowo zaczynam racjonalizować poczynania walcząc jednocześnie o utrzymanie wywalczonej w Necie pozycji.
Pisząc tworzyłem różniste systemy oceny, dla siebie i gwoli przyjemności czytaczy; mniej były one lub bardziej rozsądne, w końcu zatrzymałem się na tym, co aktualnie można znaleźć w gwiazdkach i punktach, przy czym nie ukrywam, że system moich ocen zbliżył się bardzo do Wine Advocate z tym, że usunąłem całość do 50 punktów, rozpoczynając od 50 wzwyż i modyfikując najwyższe oceny, gdzie wprowadziłem ocenę „absolutnie wyjątkowe”. Takie ocenianie jest zupełnie subiektywne; ot, zabawa w punkty i służy mnie samemu do łatwiejszej klasyfikacji i zapamiętania.
Od teraz pisać będę tylko o winach, które w mojej ocenie i pamięci zasłużyły na pisanie. Pozostanie więc w koszu niepamięci wiele butelek, a teksty będą mniej częste. Ponieważ nie odmawiam nikomu recenzji, pisać również nadal będę o tych winach, które przybędą do mnie dzięki uporczywej pracy niezmordowanych kurierów, wysłane przez tych, co chcieć będą, abym się zająć nimi raczył. W ten sposób pozostaję do dyspozycji różnych sieci, rezerwując sobie prawo wyrzucenia do kosza wina (jasno o tym pisząc), jakie nie będzie mi pasowało.
Być może brzmi to pompatycznie i wyjątkowo przemądrzale, ale od Roberta Parkera przejmuję zasadę, iż pisząc reprezentuję wyłącznie klientów, chociaż moje kryteria smaku są zupełnie odeń różne. Nie ukrywam, że za beczką nie przepadam i preferuję erotycznie radosny i duży owoc, jednakże mamy identyczne implikacje etyczne.
Wolność oceny (i każda inna) jest głównym imperatywem w moim pisaniu i tak będzie do samiutkiego końca. I to by było na tyle.