Śledząc od kilku lat winny świat, a ostatnio przyglądając się bardziej z bliska jego rynkowej otoczce, coraz jestem pewniejszy, iż każdy co wieczór wlewany do ust łyk płynu powstałego ze sfermentowanych winogron nie ma prawie nic wspólnego z tym, o czym rozprawiamy starając się uplasować towar na rynku. Otóż dwa są tutaj aspekty sprawy. Pierwszy to zjawisko czysto materialne i w zasadzie z sommelierskiego punktu widzenia cała sprawa ulega tutaj wyczerpaniu. Drugi to reszta, o którą świat zabija się od wieków, a która dotyczy idei, te zaś są w naszych głowach, no i w platońskiej jaskini.
Pijemy jakiś płyn, odnosimy wrażenia (chociaż opis tych wrażeń wykracza poza sferę materialną) i szlus. Flaszka skończona, płynu już nie ma, szczerze mówiąc trudno jest udowodnić, że następna flaszka z taką samą etykietą wywoła podobne wrażenia. Flaszki wina są jak ludzie. Każda jest inna, bo każdy inaczej odczuwa smak. Obiektywne mogą być tylko aspekty czysto materialne, bo wszyscy zgodzimy się, że we flaszce jest płyn i że flaszka jest szklana. Czy ten płyn jest słodki, czy słony? To już dotyczy konfiguracji wielu czynników, w większości subiektywnych.
Oczywistym jest, że z punktu widzenia wytwórcy, a jeszcze bardziej sprzedającego, subiektywizmu być tutaj nie powinno. Nabywca nie będzie skłonny zainwestować w coś, o czym kiper ma tylko subiektywne wrażenie. Stąd walka, chociażby Parkera, o to, aby świat uznał jego skalę za obiektywne zwierciadło rzeczywistej wartości, która przecież materialnie nie istnieje, powstała bowiem w głowie człowieka, który zmiennym jest, różniąc się nie tylko od innych, ale też od siebie i to w czasie, bo każda chwila jest inna.
Opinie, wartość, kampanie reklamowe, a zatem wszystko to, co symbolicznie nazywam winną otoczką, to sprawa kultury, jak kto woli nadbudowy, czyli jest nieustannie zmieniającym się mirażem, zależnym także historycznie od określonych kanonów, które nie mają wcale materialności kamienia, czy płynu.
Wydaje się, że niejaki Zhen Wang Huang, bardziej w świecie znany jako Rudi Kurniawan zdawał sobie z tego sprawę i postępował z iluzją tak, jak z nią postępować trzeba (i można). Tworzył jej kolejne postacie i zarabiał na głupocie takich, którzy z materialnej etykiety wnioskują o obiektywnej wartości.
Tak ten świat jest już stworzony. Ci, którzy dali się Kurniawanowi nabrać, zasłużyli na to snobizmem i bezmyślnością, no bo w końcu płyn we flaszce Château Lafleur jest obiektywnie tyle samo warty, co płyn we flaszce z Biedronki, a różnica w cenie jest różnicą niematerialną, chociaż wymierną konkretnie. Nadbudowa poza tym, czyli wszystkie te niby wieczne kanony i imponderabilia, istnieje subiektywnie w każdym z nas, a więc znika wtedy, kiedy każde z nas odchodzi. I to by było na tyle.