Albo zielony słoń. Niezwykły wybuch świeżego do bólu śmiechu targa mną do teraz, a nawiedził mnie on wczoraj, kiedym z komentarza dowiedział się, że posiadam dużą dozę zdrowego rozsądku, chociaż już jako właściciel bloga to jestem dno, muł i wodorosty. Po kilku latach pisania potwierdza się moje przypuszczenie, że każdy rozumie tylko to, co jego wola podpowie i że pisząc należy przekazywać atmosferę, uczucia, obrazki zaklęte w słowa, ale – broń Panie Boże – nie próbować rozumować, to – bowiem – uderza w indywidualne filtry pojedynczego doświadczenia. Po prostu: napiszesz, że jesteś krową, czytający i tak uzna, że słoniem jesteś, może zielonym i dopisze do tego sprawę polską. I oto ewolucja, aby ułatwić sobie rządzenie, czyli manipulację stworzyła „homo pictorialis”, a podejrzewam, że sam, świadomie lub nie, stałem się takiego rodzaju egzemplarzem.
A marzyła mi się społeczność ludzi myślących i rozmawiających przy kieliszku wina. Dialog poparty smakiem. Tymczasem czeka mnie ciężki okres milczącego bicia po pyskach przy flaszce gorzałki, z którego to okresu nic nie wyrośnie, bo siekierami operując, a nie cienkością ironii, wszystko do reszty wykarczujemy (a to w imię dorównania innym).
O czasy, o mory. Pozostaje, więc, powrót w eukaliptusy, razem z dzielnym druhem koalą i oczekiwanie na spokój wieczysty, głęboko mając w poważaniu, czy ktoś we mnie zdrowy, czy chory rozsądek zauważył. Na razie liczę możliwości sporządzania zapasów i wychodzi na to, iż nawet za 500+ nie będzie mnie stać na wkupienie się do winnej elity, no bo jeżeli z Małżonką i Teściem zechcemy wypić półtora kieliszka wina co wieczór, to biorąc pod uwagę, że każda flaszka, w miarę przyzwoita, wyniesie około 20,00 PLN, musimy mieć na wino co miesiąc około 600 złotych. Gdyby nie emerytura Teścia, nic by z tego nie było. A jeżeli do tego ambicja podpowie nam, iż nauczyć się wina powinniśmy, a więc flaszki będą dużo, dużo droższe? Lepiej nie liczyć. Na takie życie stać będzie tylko redaktorów z Winicjatywy, jeżeli skutecznie postawią Paywalla. I to by było na tyle.
Przeczytałem wszystko uważnie, teksty, komentarze. Koala, szczere gratulacje! Twoje teksty są coraz bardziej nośne. Napisał do Ciebie sam Rafał Ziemkiewicz, tropiciel łże elit, salonu, michnikowszczyzny i zakłamania III RP. Fiu, fiu.
Owszem, nie pozostawił na Tobie suchej nitki, suchej sierści. Ale sam fakt, że prowadzisz z kimś takim polemiki nobilituje, wprowadza na salony (te nowe). Ja bym się cieszył, a nie się stawiał. Coś odpisujesz, rozprawiasz o “rozumowaniu”. Intelektualne wypociny nie mogą być rozumowaniem. Wywód to nie ogon skojarzeń. Pogódź się z tym i podziękuj Rafałowi za tych parę uwag, jakie Ci przekazał.
Kto nie chciałby pofechtować na słowa z Rafałem? Szczerze, piszę ten komentarz, aby i mnie Rafał przypieprzył; tak, chcę partycypować w tej wymianie myśli. Chociaż z mojej strony to nie będą myśli cenne, bo Rafałowi nikt nie dotrzyma kroku. To zawodnik wagi ciężkiej. Nie ma słabych stron, oprócz jednej, ale o tym niżej.
Jest i szczypta dziegciu, Rafał nie wysilał się bardzo, tylko powtórzył znane motywy. To wystarczyło, aby Cię załatwić. Polska jest płatnikiem netto do łże budżetu UE. Kasę jaką dostajemy, rozdrapują niemieckie firmy. To proste. Trzeba tylko rozumieć się na ekonomii. Ksiądz pleban chcąc przytulić unijny grosz chce, w patriotycznym odruchu, zmniejszyć skalę strat i oszustwa jakim nas karmią.
Konstytucja jest wytworem elit III RP, czyli Michnika i Kwaśniewskiego. Oni wmówili ludziom, że tylko tak trzeba, a można przecież inaczej. Można tak jak teraz. Wystarczy dostrzec, co się obecnie dzieje. Przywrócono godność poniżanym przez lata. To wystarczy za wszystkie reformy. Los olvidados.
Aby Cię drogi misiu trochę sprowadzić na ziemię, to powiem, dlaczego udało Ci się sprowokować do dyskusji Rafała Ziemkiewicza. On ma jedną słabość, tylko jedną. Zapala się chłopak do dyskusji gorąco, gdy słyszy, czyta o “słomie w butach”, “ciemnogrodzie”. Rusza wtedy do akcji i daje z siebie, to co ma najlepszego. Ty coś pisałeś o słomie w butach, że niby krytycy konstytucji mają słomę. To było bingo. Rafał nie przepuści takim łże metaforom. Dlatego zagościł na Twoim łże blogu.
Może coś jeszcze napisze…
O w mordkę koali, Jego Ideologiczna Wysokość RZ jest dla mnie wzorem pióra, bo – trzeba to przyznać – pióro ma niezłe, ale w tym, co – jak sądzisz – do mnie napisał, wcale nie odczuwam geniuszu. Może to podróba? Dzięki za komentarz. Pozdrawiam
Pewien znany człowiek pióra posiadał mały dom w uroczym zakątku leżącym gdzieś w północno-wschodniej części kraju. Zwykł spędzać tam lato szukając natchnienia. W domku obok mieszkał zaś parafialny wielebny kaznodzieja.
W jego ogrodzie rosło ogromne liściaste drzewo, chyba dąb, który przesłaniał widok z okna naszemu utalentowanemu pisarzowi.
Otóż pewnego dnia, zirytowany już nieco gospodarz poprosił kapłana, by ten ściął drzewo, które tak mocno mu przeszkadzało.
Na to wielebny clericus odpowiedział z powagą i dużym spokojem, że trochę szkoda mu dębu, bowiem zasadził go jeszcze w swojej młodości.
Nie mniej jednak sąsiad mocno nalegał. Do tego stopnia, że w końcu drzewo zostało ścięte.
Zmartwiony parafialny wielebny odkładając siekierę powiedział z błyskiem w oczach: ” Niech nikt nie mówi, że byłem przeszkodą do tego, by mój utalentowany sąsiad nie mógł zobaczyć nieba…. nawet z dużej odległości.”
Pozdrawiam serdecznie