Dusza moja rozkołysana chaosem udała się do Lidla, po raz kolejny, w poszukiwaniu nowych doznań, w końcu chaos trzeba podsycać (tak twierdził pewien trockista, nawet po tym, jak go ministrem mianowali). Kiedym już zaczął pisać i poczułem tęsknotę za samym pisaniem (a zauważam, że większość pisze, bo tęskni za własnymi słowami), chaos stał się falą, ale nie jest to chaos mój wyłączny, a tylko wszystko, co z zewnątrz dobija się do mózgu, który zatrzymał się gdzieś 50 lat temu i od tamtej chwili nie potrafi przeżuć natłoku. Zresztą, nawet gdyby potrafił, to i tak jakiś szczeniak nazwałby go kolaboranckim z racji czasów słusznie minionych, a przy tym tak się składa, żem żył z bliskim otoczeniem szczeniaka lat temu wiele w dalekich po świecie miastach i wiem, kto wtedy był faktycznym kolaborantem i to wcale nie w Vichy. Boli wszystko w środku i zewnątrz i wcale fali kołyszącej nie uspokaja. A w Lidlu żadnych nowych doznań, co skazuje uporczywych Czytaczy na takie pseudo-filozofo-literackie wynurzenia, a to z braku wina jako tematu naczelnego.
Będzie zatem coraz gorzej, zaś świadomość: „dlaczego” wcale nie wpływa kojąco. Co prawda stada dandysów w stylu Pikettego sądzą, że rzeczywistość zaklinać można słowami o haraczu od bogatych, a pozbawiony miłości do całego kształtu Prezes uznaje, że zmienić ją trzeba zatrzymując, to jednak niczego nie zmieni. Ilość kształtuje jakość, chociaż nie podoba się to wielu, chociażby ze względu na proweniencję takiego odkrycia. Zarówno Pikettemu, jak i Prezesowi chodzi wyłącznie o miejsce w historii, nam natomiast przede wszystkim o to, aby w Lidlu, czy w ogóle w Powiatowej było jak najwięcej win dobrych za jak najmniejsze pieniądze. Koszmarna iluzja i zupełnie nie do zrealizowania. Już prędzej Prezes w historii się znajdzie. Co do Pikettego nie wiem, ale Francuzów nauczyliśmy jeść widelcem, to może i on od Prezesa czegoś się nauczy.
Wielkie sieci żyją z mas (a te zbyt stały się wielkie oraz zbyt ambitne). Ja też jestem mas tych członkiem i Ty także, Drogi Czytaczu. Z konieczności ekonomicznej sieci muszą dostarczyć takim masom miliony flaszek, w oczywisty sposób wmawiając, że każda z nich jest wyjątkowa. Wiedza o tym, że nie jest obiektywnie możliwe zachowanie w milionach flaszek takiej samej jakości opierając się wyłącznie na naturze, w niczym nie pomaga. Tak zresztą, jak nie pomagają w opanowaniu chaosu w mózgu studia z filozofii, czy socjologii. Specjaliści o tym wiedzą bez Pikettego, czy Prezesa, tworzą więc produkty tak, by jakąś tam jakość w milionach flaszek zachować, robiąc to przemysłowo, bo tylko tak to robić można. Potem siadamy, my Mędrcy i Wyrocznie Smakowe i cmokamy jak stado cadyków wmawiając narodom, jakie to wspaniałości za dychę pijemy. Chaos jednak pozostaje, zaś jeden promil światowej populacji dorzuca się doń płacąc haracz na stypendium dla Pikettego, albo na pomnik Prezesa, a wszystko po to, by 99,999% kupowało jak najwięcej i jak najczęściej. I to by było na tyle. Su Dievu, Ponai.