Czy Jancis Robinson ma rację?

Wszystko zależy od przyjętych przesłanek. Jeżeli uznamy, że świat (nie tylko winny) jest jednością, całością, to na pewno Jancis Robinson rację ma. Pozwolę sobie jeszcze raz przytoczyć jej słowa: „Najbardziej wartościowe butelki wina można kupić w handlu detalicznym w cenach mieszczących się w przedziale 8 – 20 funtów. Tańsze niż 8 funtów nie mają wystarczającej marży, by pokryć koszty i podatki, więc większe jest tutaj ryzyko win kiepskich.

Powyżej 20 funtów płacimy już za ego, pozycjonowanie, czy inne ekstrawagancje charakterystyczne dla rynku win wyrafinowanych.”  Słowa te pochodzą z niedawno opublikowanej w Polsce książeczki „Jak zostać znawcą wina w 24h”, którą można znaleźć tutaj. Ponieważ ceny wzrosły, to i przedział się rozszerzył do, dajmy na to, 30 funtów, ale zasada pozostaje taka sama. Przesłanką, która nie ma wiele wspólnego z samym winem, jest to, że dla wszystkich świat jest jeden i że wszyscy możemy z tego korzystać.

Uważny czytelnik mojego bloga zauważył z pewnością, że traktuję wino jako pretekst i że zewsząd tutaj wyłazi ideologia (czytaj polityka), co zresztą wielu osobom nie podoba się, jako że wyobrażają sobie, iż możliwe jest życie w wieży z kości słoniowej i chciałyby, abym i ja w takiej wieży zamieszkał. Niestety jednak mój świat jest taki, jaki jest i nie uda mi się przedostać na drugą stronę zwierciadła.

To prawda, że rynkiem rządzą prawa popytu i podaży i że coraz więcej jest (na szczęście) takich, których stać na Bolgheri Sassicaia. Jeżeli jednak przyjmiemy, że Jancis Robinson dywaguje nieco o ego, to automatycznie (tu i teraz) oderwiemy się od rzeczywistości, bowiem trzeba przyjąć, iż wino jest przede wszystkim artykułem konsumpcji, a nie artefaktem, przedmiotem muzealnym, obrazem Picassa, do którego mają dostęp nieliczni. Wino w muzealnej gablocie nie ma żadnego sensu. Ma sens wyłącznie w czyichś ustach, na czyimś podniebieniu.

Stąd moje pytania, w ostateczności dotykające sensu funkcjonowania blogera opisującego takie muzealne bibeloty, bo wyczuwam tu sprzeczność. Bloger, w końcu, jest produktem masowym i z oczywistych powodów stara się docierać do największej możliwej grupy klienckiej.

W krajach bogatych, o starych liberalnych tradycjach, ukształtowały się przewidywalne grupy odbiorców i zainteresowanych winem czytelników znaleźć można tam, gdzie faktycznie istnieją. W Polsce tak nie jest. Trzeba u nas nieustannie pamiętać, że mit o jednakowych żołądkach przyjął się w tym społeczeństwie i żaden koniec PRL tego nie zmienił.

W społeczeństwie o komunistycznych aspiracjach wszystkim wydaje się, że mają prawo do Petrusa, czy Bolgheri, zaś marketing blogerski skierowany jest do wszystkich (a więc, praktycznie, do nikogo). Mój wpis o Bolgheri Sassicaia należy w tym kontekście potraktować jako prowokację, bo świadomy jestem faktu, iż tego typu produkty nie są z mojego świata (a więc tak rozumując Jancis Robinson racji nie ma, bo odnosi się wyłącznie do wina traktowanego jako artykuł konsumpcji).

Ona o muzeach nie pisze. Tak, ale wtedy trzeba uznać, że to, o czym piszemy, nawet w cenach do 100,00 PLN, to zupełnie inne zjawisko niż “muzealne eksponaty” i że świat nie jest wcale jednością. Dalej przyjdzie wartościowanie i wynikające zeń wnioski.

Łączy się to z ostrzeżeniem, iż zbytnio pompowane ambicje rodzą w społeczeństwie frustracje, które skutkują (do czasu) określonymi wynikami w wyborach, a potem zwyczajnym wybuchem po to, by zdobytą agresywnie flaszkę Petrusa wychlać gdzieś z kolesiami za śmietnikiem. I w takim kłębowisku sprzeczności pozostaje mi raz kolejny stwierdzić: i to by było na tyle.