Wszystko od czegoś zależy. Także pijalność, czy suknia. Nie ma, bo być nie może, żadnych słów zakazanych, a ciarki po plecach przechodzą przy lekturze niektórych tekstów, całych tekstów, a nie słów poszczególnych. Budowanie list słów zakazanych przywołuje na myśl niesławną instytucję, bodajże z ulicy Mysiej. Tam mieściła się cenzura w PRL. Teraz zmieniła ona adres i dotyczy polityki, miejsca zaś tutaj nie wymienię. Natomiast w rozważaniach o winnych tekstach mogę zżymać się z powodu słów źle użytych, czy też nadużywanych, ciągle mając na względzie, iż zżymając wspieram się na doznaniach tak subiektywnych, że w zasadzie nie mogą oglądać światła dziennego. Zresztą pewna zupełnie niepisana dżentelmeńska umowa wisząca nad głową w każdym momencie blogersko-winnego tworzenia nakazuje powstrzymywać się od opinii na temat tego, co i jak piszą inni. Co zresztą stoi w sprzeczności z niniejszym arcydziełem.
Domyślam się, że budowanie list słów zakazanych powinno czemuś służyć. Budowaniu świetlanej przyszłości. Rysowaniu nowych horyzontów. Wzbogacaniu winnej stylistyki o ostrą mgłę nowej wyobraźni. Tylko po co? Mało to mamy problemów? Chyba że pisanie o stylistyce ukrywa zwyczajny brak pomysłów, co w epoce pandemii wynika, być może, z braku win, albo kasy, albo ze zmęczenia materiału, albo już nie wiem z czego. Wtedy pojawia się pijalność, a także strawność i niestrawność, nie zapominając o tym, że wina bywają niepijalne, szczególnie jeśli z jednej strony przeintelektualizowane elitarnie, a drugiej strony zbyt zaprawione przemysłowym proszkiem udającym drewno beczki. Faktycznie, może lepiej byłoby walić wprost z grubej rury i pisać, że coś do picia się nadaje. Suknie też bywają różne, wszystkie natomiast z ojczyzny polszczyzny pochodzące i tak samo uprawnione, jak wszystko inne, co tutaj powstaje.
Talent się ma, albo nie, kompleksy zresztą też, ale to ciągle rozważania subiektywne. Kiedy po plecach chodzić mi ciary zaczynają, otulam się kocem, a czytając książkę zamykam i albo spać idę, albo pijalnym trunkiem raczę. Cokolwiek to znaczy, nie przyjdzie mi do głowy tworzyć list słów zakazanych, bo zbyt wiele mi w życiu zabroniono, abym odważył się innym prawo do słów odbierać. Samo w sobie żadne słowo nie ma znaczenia i liczy się zawsze struktura, zanurzenie, otoczka, trzeba jednak było uczyć się i nie zapomnieć, kim byli Jakobson, Chomsky, czy De Saussure. No ale w czasach kciuka kogo to obchodzi? Teraz słowa powstają od komputerowych skrótów bezmyślnie (asapem) i Polakowi z Biłgoraja trudno je nawet zrozumieć. To mając na względzie wszystkich za ten tekst, tak na wszelki wypadek, przepraszam. I to by było na tyle.
P.S. Taka to jest już natura sieci, że jak się jeden tekst przeczyta i zalajkuje, to chwaci i resztę mamy w głębokim poważaniu. Otóż ten tekst znalazł swojego następcę we wpisie Winne pijalność i sesyjność, na co niniejszym zwracam Szanownym Czytaczom uwagę.