Jak dziewka sprzedajna poddaję się wymaganiom czytaczy, ukrytym sprytnie w statystykach „oglądalności”, nie istnieję, przecież, tylko dla samego istnienia (jak zresztą, żaden z nas, blogerów, czyli nowożytnych dziwolągów, ni dziennikarzy, ni pisarczyków). Ze wszystkich stron zbieram cięgi, odpowiedzialny za niedoskonałości w najlepszym ze światów, niekiedy zaś – po prostu – wylewają mi na łeb pomyje własnych niepowodzeń wszyscy ci, którzy w temacie czują się trochę mocniejsi. Nie skarżę się, jednak nie pojękuję, zgodziłem się poprzez własny wybór na to, że będę uczestniczył w świecie przy pomocy najnowocześniejszego medium, chociaż, uprzednio, robiłem wszystko, aby od świata uciekać, jak najdalej. A ponieważ późno wybrałem uczestnictwo i dość karkołomną dziedzinę, brakuje mi czasu na wykuwanie doskonałości i na profesjonalizm.
Pisanie i robienie bloga jest zajęciem pracochłonnym, wymaga wiedzy informatycznej i umiejętności pisarskich, a także odrobiny doświadczenia w branży, o której chce się pisać. Aby przekonać się, ile to wymaga pracy, proponuję wizytę, chociażby w blogu Roberta Szulca. Z pewnością, godziny spędzone przy tworzeniu takiego bloga nie są wypoczynkiem. Trzeba, jednak, dobrze jedno zrozumieć: blog to dokonanie jednoosobowe, wysiłek autorski i nie zaliczałbym do tej kategorii inicjatyw wieloosobowych, zwykle powiązanych z firmami komercyjnymi. Nie jest blogiem portal Winicjatywy, czy też Czasu Wina, tymczasem często do mnie przymierzają podobne kryteria. Dziewkami sprzedajnymi, zaś, jesteśmy wszyscy, jedni dla aplauzu, inni dla rzeczywistego zysku.
Bloger piszący o winie, o ile nie jest krezusem (tacy, też, zdarzają się w sieci), obiektywnie skazany jest na wina tanie. Jeżeli miałbym codziennie publikować recenzje z wypitego wina, które kosztowałoby więcej niż 100,00 PLN za butelkę, na samo wino musiałbym miesięcznie wydawać 3000,00 PLN (mój dochód miesięczny kształtuje się na poziomie 2000,00 PLN, w tym emerytura od ZUS 460,00 PLN). Ponieważ późno zająłem się pisaniem o winie i, przedtem, nigdy do głowy nie przyszło mi robić notatek, piszę o tym, co dostępne i nie mogę oceniać, chociażby, Pomerola, którego nigdy w życiu nie piłem i, prawdopodobnie, pić nie będę, jako że nie będzie mnie stać na takie wino. Z tego powodu mogę mienić się koalą specem od dyskontów, nie przyjdzie mi jednak nigdy do głowy ambicja, by stać się kolejnym Parkerem. I wcale nie wstydzę się tego, że piszę pod publikę, bom dziewka jest sprzedajna, lecz nie hipokryta.
Hipokryzja, zaś, niekiedy mylona ze szpanem, czyli narzędzie manipulacji, uporczywe łgarstwo wobec reszty świata (a nawet, czasami, wobec siebie samego) wisi nade mną, jak młot i łeb mi pęka, gdy czuję jej wiszący ciężar. Niestety, rządzi ona wszystkim wokół i pozbawiani, a także pozbawieni na własne życzenie moralnych odniesień, stajemy się jej ofiarami, co z pewnością przysporzy mi wielu tematów w blogu, którym (z radością, że jeszcze żyję), mam zamiar nadal określonych czytaczy drażnić.