Z napęczniałych aronii wylazł kleszcz i czort wie, ile ich tam jeszcze było. Koleżanka Żonka, pomiędzy jednym wierszem Vicente Aleixandre i kieliszkiem kiepskiego czarnego pinota, zakręciła chochlą w garnku pełnym aronii i wstawiła maź na wysoki ogień, co wywołało we mnie drgawki, jako że do kleszczy, nie tylko w aronii, mam stosunek ambiwalentny. Sok z tego, jednak, był pyszny i z pewnością byłby jeszcze pyszniejszy, gdyby nie świadomość we mnie przypominająca, z czego powstał. I tak jest ze wszystkim. Najpyszniejsze pyszności mają w sobie tajemnice i – prawdopodobnie – takie właśnie tajemnice decydują o istocie rzeczy.
Otóż Bóg Największy podzielił był, po Dniu Stworzenia, świat na obszary wpływów dla swoich znamienitych przedstawicieli, a może tylko dla kolejnych Swoich twarzy, a zrobił był to po to, aby ludziom łatwiej było pojąć Jego znamienitość w różnych kulturowych i geograficznych odmianach. I jest On Jeden, jedyny o wielu twarzach, przy tym; a twarz każda jest zazdrosna o drugą do granic ludzkiego cierpienia. I tak, dajmy na to, Elohim nie znosi odszczepieńców, co to ze swojego obszaru odjechawszy nagle gorliwymi głosicielami innej twarzy się stają. Przychodzi mi do głowy, że tutaj może być przyczyna nadchodzących nieszczęść w moim doświadczonym przez historię kraju, jako że wyznawcy nie tak dawno temu Elohima objawiają się nagle przed nami jako nadzwyczaj pokorni wyznawcy jego rzymskiej odmiany. I jak może im Bóg Największy sprzyjać, jeśli twarze zmieniają jak rękawiczki, albo samochody po wypadku?
Aroniowy sok z kleszcza powoduje szerokie otwarcie źrenic, a to w obliczu gorliwości nowych, świeżo przechrzczonych wyznawców, którzy zupełnie tak samo jak zwolennicy Duce we Włoszech zmienili się w minutę w wyznawców Togliattiego, a potem, kiedy to świat uznał, że Togliatti jest be, stali się mocno zaangażowanymi chrześcijańskimi demokratami, też w minutę, co każe przypuszczać, że nigdy i nigdzie nie byli zwolennikami żadnego, co zresztą i w Polsce zauważam.
Natomiast, jeśli w nich jest tyle pustki, która pozwala, że tak łatwo zdradzają pierwotnego Boga ich własnej tradycji, to dlaczego starają się wobec mnie występować jako pośrednicy między moją wolnością i moim przeznaczeniem nakazującym mnie tylko i wyłącznie stawać przed ostatecznym sądem z odpowiedzialnością za to, kim byłem i co i jak robiłem?
Tutaj pojawia się alkoholizm i walka z nim tak, jakby ktoś komuś kiedyś dawał jakieś upoważnienia, by z nim walczący stawali w imieniu moim i innych. Nie mam żadnych pretensji o to, że niektórzy nawiedzeni znaleźli w walce z alkoholizmem własną karmę, dopóki ta nie jest opłacana z mojej kieszeni. Nie walczę z ich kompleksami, chociaż przypominam, że nikogo nie legitymizowałem po to, aby na siłę zmieniał mi życie i przyzwyczajenia, bo powtarzam, to nie oni, lecz ja sam będę musiał się zmierzyć z własną odpowiedzialnością wobec Najwyższego, którego nigdy nie zdradzałem przy każdej korzystnej okazji. Pijąc, więc, to, co chcę, a i sok z kleszcza miażdżonego w garnku przez Koleżankę Żonkę, powtarzam wszystkim uzurpatorom: wara od naszego życia. I to by było na tyle.